Zapadni Balkan je geografsko područje prepoznatljivo po različitosti ako i po čemu drugom.
Nažalost, ta različitost je mnogo puta izazivala, netrpeljivost mržnju, koja je eskalirala ratnim dejstvimma na ovom području. A gledajući kkroz prizmu istorije, mnogo ih je bilo, od Balkanskih ratova, preko Prvog i Drugog svjetskog rata, do novijih dešavanja devedesetih godina dvadesetog vijeka. Je li to bio jedini način da se različitosti prevaziđu, rekla bih da nije jedini, ali najgori svakako jeste.
Da ovo ne bi zvučalo kao prikazivanje mračnih i teških etapa funkcionisanja balkanskih naroda, željela bih navestii primjer „brisanja različitosti“ ljubavlju i prihvatanjem, a to su učinili „sarajevski Romeo i Julija“ kako su ih zvali, Boško Brkić i Admira Ismić. Razlika je među njima bila očigledna, a oni su je prevazišli jedinom i svemoćnom silom, istinskom ljubavlju.
Da je malo više ovakvih primjera, oni bi zajedno mogli mijenjati sudbinu svojih naroda, gladeći i ispravljajući, mireći i popravljajući tamo gdje je tamna strana ljudske duše ostavila haos.
Ako bi ovakvi stavovi bili opšte prihvaćeni, razmirice jedva da bi i postojale, a ko bi za mržnju uopšte znao…
Zemlje Zapadnog Balkana danas funkcionišu kao odvojene i nezavisne cjeline ali je prihvatanje različitosti drugih i poštovanje činjenice da drugi koji se razlikuju od nas funkcionišu u istom prostoru sa nama i dalje na niskom nivou.
Ako pomjerimo svoje gledište za dvadesetak godina unaprijed, ovaj prostor može jedino opstati i ostati funkcionalan upravo time, brisanjem razlika i istinskim prihvatanjem jedni drugih bez obzira na razlike,ma koje prirode one bile.
Autorski tekst Svetlane Radović